Przejdź do treści
Strona główna » Dystymia

Dystymia

Dystymia

Dystymia, znana również jako zaburzenie dystymiczne, to jedno z najczęstszych występujących zaburzeń nastroju. Często jest niedoceniana i łatwo pomijana przez pacjentów oraz specjalistów, dorobiła się nawet miana „lżejszej depresji”. Dystymia natomiast charakteryzuje się przewlekłym, łagodnym obniżeniem nastroju, które utrzymuje się przez długi okres czasu. W przeciwieństwie do depresji, objawy dystymii mogą trwać latami, powodując znaczne upośledzenie funkcjonowania jednostki. W poniższym artykule przyjrzymy się bliżej dystymii, temu czym jest i jak się objawia.

Definicja dystymii.

Dystymia jest przewlekłym zaburzeniem nastroju, które charakteryzuje się obniżeniem nastroju przez większość czasu przez okres co najmniej dwóch lat w przypadku dorosłych lub jednego roku u dzieci i młodzieży. Osoby dotknięte dystymią mogą odczuwać uczucie smutku, beznadziejności, utraty zainteresowań i braku energii. Objawy dystymii są jednak mniej nasilone, niż w przypadku depresji klinicznej, ale są wystarczająco uporczywe i długotrwałe. Wpływają również znacząco na codzienne funkcjonowanie.

Główne objawy dystymii

Są to przede wszystkim:

  • zmniejszenie energii lub aktywności
  • bezsenność
  • mała wiara w siebie i poczucie niedostosowania
  • trudności w koncentracji uwagi
  • płaczliwość
  • utrata zainteresowania i radości z czynności sprawiających przyjemność, w tym z seksu
  • poczucie bezradności i zmartwienia
  • dostrzegalne nieradzenie sobie ze zwykłymi obowiązkami codziennego życia lub duża trudność w wykonywaniu tych obowiązków
  • pesymizm wobec przyszłości i/lub tendencja do rozpamiętywania przeszłości
  • wycofanie się z życia społecznego • zmniejszona rozmowność

Istotne jest to, że 3 z wymienionych objawów muszą występować w sposób relatywnie ciągły przez rok lub dwa lata w zależności od wieku pacjenta, żeby w ogóle móc rozmawiać o zjawisku dystymii.

Przyczyny dystymii

Przyczyny zaburzenia dystymicznego mogą być wielorakie i często jak w prawie każdym zaburzeniu wynikają zarówno z czynników biologicznych, genetycznych, środowiskowych, zwanych też społecznymi oraz psychologicznych. Osoby z historią depresji w rodzinie, narażone na stres lub doświadczające traumy w dzieciństwie mogą być bardziej podatne na rozwinięcie dystymii. Niektóre badania sugerują ponadto, że istnieje związek między dysfunkcjami neurochemicznymi, takimi jak niedobory serotoniny, a występowaniem dystymii.

Leczenie dystymii

Dystymia może być leczona za pomocą terapii psychoedukacyjnej, terapii poznawczo-behawioralnej i farmakoterapii. W przypadku tej pierwszej, ma ona na celu zwiększenie świadomości pacjenta na temat swojego zaburzenia, dostarczenie informacji na temat strategii radzenia sobie z objawami oraz edukację w zakresie zdrowego stylu życia. Terapia poznawczo-behawioralna skupia się natomiast na identyfikowaniu i zmianie negatywnych myśli i wzorców zachowań, które utrzymują dystymię. Specjaliści często wykorzystują takie techniki jak restrykcja negatywnych myśli, trening umiejętności radzenia sobie z trudnościami i tworzenie planów działania. W niektórych przypadkach sama terapia może okazać się bezowocna, wtedy stosujemy farmakoterapię, między innymi leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).

Podsumowanie

Dystymia to przewlekłe zaburzenie nastroju charakteryzujące się obniżeniem nastroju przez długi okres czasu. Objawy dystymii mogą obejmować uczucie smutku, utratę zainteresowań, zmęczenie, niską samoocenę i problemy ze snem. Istnieją skuteczne metody leczenia, takie jak terapia psychoedukacyjna lub poznawczo-behawioralna oraz farmakoterapia. Wczesne rozpoznanie i leczenie dystymii są kluczowe dla poprawy jakości życia pacjenta i zapobiegania dalszemu pogorszeniu jego stanu emocjonalnego.

 

Zapraszamy również do zapoznania się z naszymi innymi artykułami, oto kilka z nich:

Uzależnienie emocjonalne

Dlaczego problemy psychiczne stały się powszechne? – Czy to prawda?

Depresja u nastolatków